Lieve Conny, jij was ruim twee-en-twintig jaren de lieve sterke motor van Jesdancers, onze rolstoeldansgroep binnen Jespa.
Yvonne Hakkaart die jou in 1999 gevraagd had om in Leiderdorp een groep te starten, nodigde me in 2001 uit voor een open les. Een grote groep enthousiaste mensen onder jouw bezielende leiding in een gymzaal in Leiderdorp. Ik deed mee, maar vond de line-dance achtige dansen maar zo-zo. De sfeer in de groep was goed. Jij leidde de middag met zachte maar duidelijke hand in goede banen. Ik ging in op Yvonne’s verzoek om haar danspartner te worden en trad toe tot de -toen nog- grote groep. Yvonne, die in februari 2016 is overleden, was jou sowieso diep dankbaar, en in het bijzonder dat je op twee van haar feesten een dansdemonstratie met de hele groep hebt gegeven.
Ik was meteen onder de indruk van je charme en sierlijkheid. En al snel daarna bleek dat ook grote schoonheid in jouw karakter en kwaliteiten te vinden was.
Met Marianne, van wie ik nu samen met Diana danspartner ben, m. Mar. had ik het afgelopen dinsdag over jou en wij herinnerden ons de woorden van Jan, de lieve man van Marianne die ook veel te vroeg en veel te onverwacht overleed, Jan, die vaak met verbazing en waardering uitsprak dat jouw bescheidenheid en onbaatzuchtigheid hem zo raakte. En, zo herinnerde Marianne zich tijdens onze WhatsApp sessie met de groep, afgelopen zaterdag, dat Conny hartstochtelijk opkwam voor het recht en de mogelijkheid van mensen met een beperking om te zijn wie ze zijn, zich lekker te voelen en gelukkig te zijn. Mieke en Aafke herkenden zich er helemaal in.
Zo wil ik het ook hebben over jouw grote kwaliteiten als dansdocent:
- je was onvermoeibaar in het steeds weer zoeken naar oplossingen op maat voor de verschillende dansers; zelfs tijdens de lockdowns hield je de groep bij elkaar door zitdansen aan te bieden. Dat bleek ook goed voor je balans;
- je, met het oog op jouw fysieke beperking bijna onbegrijpelijke, precisie in het instrueren van Karin, Diana en Arie en mij als ‘standies’, zowel in woord… als in beeld zo met je vingers op je bovenbeen. En zelfs dát zag er trouwens sierlijk uit;
- je humor, onder andere als je voordeed hoe het eruit zag als we een bepaald basisprincipe uit het oog verloren. Je droge manier van vertellen, “als het ware”;
- en ten leste het beste, je liefdevolle zorg en aandacht voor iedereen in de groep.
Toen ik Debbie woensdagavond belde om haar het trieste nieuws te vertellen gaf de begeleidster de telefoon aan Debbie met de woorden dat iemand van Jesdancers voor haar aan de lijn was, waarop Debbie enthousiast riep: ‘hallo Conny!’
De aandacht voor ieders verhaal tijdens de koffiepauze op de dansochtenden en je openheid, zoals over de dood van je moeder en wat die met je deed.
Je was een zorgzame moeder voor ons ‘dansgezin’ met nu Ronald aan je zijde.
En dan je eigen dansstijl bij het beoefenen van de sport -hoe kan het ook anders- uitdrukking van jouw passie, precisie en elegantie. Terecht bekroond met een nationale titel en vele andere prijzen, en je was ongetwijfeld inspirerend voor vele dansers op dat niveau.
Je bent ook door de Kroon onderscheiden. Ook helemaal terecht! Misschien niet zo “jouw ding”. Ik heb een foto op het internet gevonden. Het kan zijn dat je enigszins moeizame blik de uitdrukking van een lichamelijk ongemak was, maar het zou me niks verbazen als je je niet helemaal op je gemak voelde met dat soort aandacht.
Vooral ons dansplezier, de sfeer in de groep en de voortdurende uitdaging om dansbare oplossingen aan te dragen vormden jouw werkelijke beloning, zo denk ik.
Wat fijn dat je in Ronald een partner vond met wie je dezelfde passie deelde. Ook Ronald werd onderscheiden en met de groep hebben we het door de coronamaatregelen uitblijven van de lintjesceremonie én de viering van jouw 50ste verjaardag, Ronald, goedgemaakt met de gezellige lunch in december (hakken over de sloot, meteen daarna ging alles weer op slot). Het heeft een groepsfoto opgeleverd waar de hele huidige groep Jesdancers op staat, Conny trots in het midden.
Ronald heel veel sterkte met het verlies van je levens- én je danspartner.
Conny, we laten Ronald niet in de steek, hoor.
En tot slot ik zeg ik graag ook namens alle Jesdancers, Aafke, Arie en Debbie, Mieke en Karin, Marianne, Diana en Ronald: lieve Conny, we zijn je zo dankbaar voor wie je was, en wat je ons als dansjuf -voor Ronald collega-instructeur- en als vriendin hebt gegeven.
In onze herinnering, en in onze onderlinge band en aandacht voor elkaar leef je voort. Rust zacht.
