Nog maar een week geleden kreeg ik een whatsappje van Birgitt als reactie op mijn vraag hoe 't met
haar ging. Ze schreef me terug:" nou, niet zo best hier". Het zal vast op dat moment helemaal niet
goed met haar zijn geweest, maar voor jullie mama was: "niet zo best".... haar manier van
comuniceren met anderen. Birgitt stond zo positief in het leven. Sterk, zelfstandig, onafhankelijk, ze
kon bergen verzetten, problemen waren er om opgelost te worden, en dat deed ze. Jullie moeder
stond altijd klaar voor anderen. Het was nooit teveel voor haar om je even te helpen, je even af te
halen, op te pikken, wat voor je mee te nemen, wat voor je te koken of een schilderijtje voor je op te
hangen. Alles was mogelijk. Klaar staan voor anderen en zichzelf op de tweede plaats zetten.
Anderen helpen....
In het Italiaans noem je dat: "un altruista". ik geloof niet dat er een synoniem in het nederlands is.
Een weekendje langskomen om je te helpen verhuizen of om een badkamer voor je te verven, het
kon allemaal.
En dan ineens is ze er niet meer, geschokt las ik jullie berichtje zaterdagochtend. Het was niet Birgitt
die me schreef, maar jullie schreven...Wat een intens triest bericht. En toen was het stil.... leeg, een
enorme leegte in huis, fysiek stil, stil, spiritueel stil.
Ik durf niet voor te stellen wat dit nu voor jullie inhoudt, wat dit voor jullie betekent. De leegte die
ze achterlaat, de ruimte die zij vulde, ze was zò trots op jullie, zoveel verhalen die ze heeft verteld
over jullie. "Hut breudje mit Sjtroùp" dat ze jullie in het Limburgs heeft leren zeggen. Ziek in bed en
toch van jullie willen weten hoe jullie dag eruit zag. Ze wilde nog met jullie op wintersport deze
winter, ze wilde nog naar Cape Town een vriendin opzoeken die jullie kenden van jullie fantastische
reis naar Zuid Africa samen. Een reisje naar Tanzania zag ze ook nog wel zitten.
Jullie mama was een bezige, actieve bij. "Een bij, die, genietend van de zon van de ene bloem naar
de andere bloem vliegt, de nectar verspreidt, en daarmee meer bloemen liet bloeien." Ze was zo
actief en liet bij iedereen wat positiefs achter, mooie herinneringen om aan vast te houden,
vergaarde kennis om te ontwikkelen, of gewoon 'n aandenken dat ze achterliet, die ansichtkaart op
de ijskast. Wat zal ik haar kaartjes missen, die ze altijd spontaan stuurde voor een verjaardag, een
feest, een gebeurtenis, of zomaar om je op te monteren.
Ook al was ze maar een paar keren hier op bezoek, haar herinneringen zijn ook hier aanwezig. Ik
kom haar elke dag tegen, als ik langs de bloempot loop, waar haar blauwe druifjes geplant zijn, die
elk voorjaar zullen uitkomen. De dekenkist in de studeerkamer die ze voor mij grijs heeft geverfd,
jaren geleden. De gele verf in de badkamer op de muur, dat ze even wilde aantippen. En dat
heerlijke flesje wijn dat we openden toen ze hier was en toostten op een goed 2022.
Helaas had het niet zo mogen zijn en dat is oneerlijk, zoals jullie ook al schreven.
Ik ben ervan overtuigd dat Birgitt ergens bij ons is, dat ze aanwezig is in onze herinneringen, maar
dat ze ook spiritueel bij ons blijft. Ze zal altijd bij jullie blijven, en van waar dat ze nu is, blijft ze trots
op jullie. Ze zal niet stil blijven zitten en vliegt waarschijnlijk naar alle mooie plekjes die ze nog in
gedachten had om te bezoeken.
Wij kennen elkaar bijna niet, maar jullie zijn altijd welkom in mijn thuis in Italie, jullie zijn welkom om
me te schrijven of te bellen of te whatsappen als het allemaal even te veel wordt of als jullie van de
daken willen schreeuwen.
