Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Vandaag schrok ik mij rot bij het vernemen van het verschrikkelijke nieuws dat jij, Bianca, na een kort ziekbed van ons heen bent gegaan. Ook het feit dat ik totaal geen gelegenheid heb gehad om afscheid van je te nemen vind ik verschrikkelijk. Ik heb je tijdens de contacten met de PA, waaronder de Blauw Vakmanschap sessies, ervaren als een warm en kundig mens. Dank daarvoor! Veel steun voor allen die je gaan missen. Adiee Bianca.

Léon Becholz
Politie Eenheid Limburg

En ik blijf kaarsjes voor je aansteken ❤️
Voor altijd in mijn hart 🌟

Soms kan je geen woorden vinden, en dit is zo’n moment. Denk aan al die keren dat we een praatje maakten samen bij t T-huis in Breda met jouw trouwe viervoeter Lightning naast je. Koester deze herinnering, rust zacht, waar je ook bent Bianca. Lieve groet, Jessica

Met grote ontsteltenis verneem ik zojuist het nieuws van het overlijden van Bianca. Een bijzonder mooie vrouw met een hart van goud. Het Valkenberg Park zal nooit meer hetzelfde zijn.
Mijn condoleances gaan uit naar alle nabestaanden.
Marike

Lieve Bianca,

Op de eerste schooldag na de zomervakantie in 4 havo plofte jij naast me neer in de klas. Jij was nieuw en, stijfjes als ik was, verbaasde ik me erover over hoe bijdehand je al meteen was. Je was drie jaar ouder, opgegroeid in de grote stad en jij ging al uit. Ik was nog een bleu dorpsmeisje. Die dag kon ik niet vermoeden dat we 33 jaar lang bevriend zouden blijven.

Vooral toen je op kamers ging op de Ieplaan en later het Nassauplein in Den Haag, was ik daar niet weg te slaan. En elke keer voordat ik op mijn brommer stapte naar jou toe, belde je net op tijd: kun je nog even wat boodschappen meebrengen? Gemak dient de mens en nee zeggen tegen jou, dat lag een beetje moeilijk. Je was ook niet snel tevreden, want dan bracht ik natuurlijk nét de verkeerde appelstroop mee. Je had altijd een zeer specifieke voorkeur qua eten en drinken.

Ik genoot enorm van jouw levendige energie, humor en keiharde lach. Je originele ideeën, alle gekke woordjes die je verzon, uitdrukkingen die je verbasterde. Van ‘Ik ga niet voor tweede keus’ maakte jij ‘Liever alleen dan gelukkig’.
Ik genoot ook van onze leuke uitjes naar de Griek of bioscoop. Een paar keer gingen we naar Basic Instinct, de film waardoor jij besloot Psychologie te gaan studeren. Je kon erg goed leren, op de middelbare school hoefde je een boek maar in te kijken voor een examen en je haalde het.
Avonden lang hingen we aan de lijn toen jij bij de Hollywood werkte, tot mijn moeder uit bed kwam en zei: ‘Als jullie nu niet ophangen dan trek ik de stekker eruit!’
Je hield van spanning en stiekeme dingetjes, zoals bijvoorbeeld roken waar het niet mag, in de bosjes van de sauna. Of toen je nog thuis woonde een feestje geven als je moeder op vakantie was.
Je kon ook uit je slof schieten als ik te traag van begrip was of als je mijn schouders te breed vond tijdens een eindeloos lange busreis naar Spanje.

Mensen die ons niet kenden vroegen regelmatig: zijn jullie zussen? Daardoor ging je me ‘sissie’ noemen, Engels voor zusje. Een keer vroeg ik terug: ‘En wie denk je dan dat de oudere zus is?’ Ik was beledigd toen het antwoord was: ‘Toch wel Bianca’. Want op dat moment voelde ik mij volwassener dan jij. Dat kwam omdat ik een fatsoensrakker was. Hoe vaak zei ik wel niet tegen jou: ‘Dat kan je niet maken joh!’, als jij weer eens voortijdig weg wilde uit een bijeenkomst. Of als jij je eigen menu wilde samenstellen. Zelfs de notaris onderbrak jij tot zijn verbijstering tijdens de overdracht van je eerste koophuis aan de Fahrenheitstraat: ‘Ja dat koopcontract hoef je niet helemaal voor te lezen hoor!’
Tegen mij zei jij: ‘Als jij ruimte inneemt dan geef je anderen de kans om dat ook te doen.’ Die les ben ik nooit vergeten.

Ik herinner me ook dat jij op een camping een wondje uitgebreid liet verzorgen door onbekenden. Ik zei: ‘Je moet mensen niet lastigvallen joh’ waarop jij zei: ‘Mensen helpen juist heel erg graag, dat vinden ze fijn.’ Wéér zo’n levensles. Het was waar.
Terwijl ik luisterde naar melancholische muziek, danste jij altijd graag met je ogen dicht – altijd met je ogen dicht - op het vrolijke liedje ‘Life’ van Des’ree.
Een les leerde ik ook toen we zes weken door Australië reisden. Terwijl ik wat afstandelijk of verlegen was, stond jij open en maakte je overal makkelijk vrienden. Dat wilde ik ook.

Ach, je hebt me zoveel geleerd. Hoe vaak is het niet gebeurd dat ik een inzicht had en dat ik me realiseerde: ‘Oh maar dit zei Bianca jaren geleden al, die leeft al zo.’
Je leerde me dat het leven draait om genieten. Dat het draait om licht en liefde - en geld - geven aan alles en iedereen maar dat je tegelijk ook echt heel goed voor jezelf moet opkomen. In dat opzicht snap ik het ook nog, dat je zo jong bent gestorven. Jij had al je lessen hier op aarde allang geleerd.

Lieve “oudere zus”,
ik ben dankbaar dat ik je heb mogen kennen. Dankbaar voor al het plezier.
En ik ben dankbaar dat ik je drie dagen voor je dood nog even voorzichtig heb kunnen vasthouden. Zo verzwakt als je was, je kon alleen nog fluisteren, was je toch nog zo pittig en pienter. Je zei: ‘Als ik iets heb geleerd van deze ziekenhuisperiode is het: spreek je eigen waarheid.’ Dat was de allerlaatste les die je voor me in petto had in dit leven.
Dankjewel lieve schat. Ik zie je later, als ik ook zo ver ben.

Onwerkelijk
Drie weken geleden hoorde ik dat je terminaal ziek bleek te zijn. Het sloeg in als een bom. Niet te bevatten. We hadden elkaar al jaren niet gezien, maar voor ik kon achterhalen of ik welkom zou zijn voor een bezoekje, was je ineens voorgoed vertrokken. Heel erg verdrietig en onwerkelijk.
Toch denk ik ergens dat je bent behoed voor een langdurige pijnlijke strijd. Ik hoop dat je nu vanuit een fijne plek engelen laat lachen zoals jij dat altijd bij ons deed.

Onze vriendschap
Ik leerde Bianca kennen toen we op het Huygens Lyceum in 4 havo bij elkaar in de klas kwamen, we waren 17, 18 jaar. We werden vrijwel meteen beste vriendinnen. Vaak werden we in de les uit elkaar gezet omdat wij teveel zaten te kletsen en te lachen.
Ik vond Bianca al vroegwijs en tegelijkertijd bijna kinderlijk naïef op een aanstekelijke manier. Met Bianca was er nooit een saaie dag, ze was overal voor in en stond overal voor open en dat sprak me enorm aan.
Samen met klasgenoten Tanya en Jeffrey waren we jarenlang een vier-eenheid. We logeerden bij elkaar en hadden gezellige fondue avondjes, luisterden of dansten we op muziek, deden spelletjes en hielden filmmarathons. Dit was een hele fijne dierbare tijd.

Eén van mijn meest grappige herinnering was het “stiekeme” feestje bij Bianca’s ouders in Rijswijk. Zij waren met vakantie en wij zouden samen stiekem een feestje geven. Het was een hele drukke en gezellige avond. Alleen zoals dat bij feestjes gaat, ging er toch een en ander mis. Wijn over de bank, scheur in de naad van de bekleding. Wij in totale paniek! Vlek ging er gelukkig uit, maar de scheur was er nog. We belden mijn moeder en legden uit dat de ouders niet van het feestje wisten en of ze de scheur kon dichtnaaien. Mijn moeder die handig was, streek over haar hart en kwam het maken.
Paar dagen later toen de ouders van Bianca weer thuis waren vroeg haar moeder aan Bianca: Heb jij een feestje gegeven? Oh nee, dacht ze. Ze hebben nog iets ontdekt. Toen zei Greta: Ja, want zo raar, we hadden een scheur in de bank en nu is ie weer gemaakt…!

Naast school hebben we samen ook veel horeca-bijbaantjes gehad, zoals bij een restaurant op de boulevard in Scheveningen. In de zomer gingen we overdag lekker op het strand bakken en daarna werken of overdag juist werken en ‘s avonds naar dansfeestje in een van de strandtenten. Want muziek en dansen vonden wij allebei helemaal geweldig.
Ik had grote bewondering voor haar werkethos. Het was een inspiratie voor mij hoe zij voor zichzelf opstond, want ze kon relaxed en tegelijk heel wilskrachtig zijn. Ze zorgde altijd dat ze alles financieel op orde had, zo jong als ze was (20 jaar) en kon bikkelhard werken. En als tegenhanger was zij koningin in uitslapen en als ik dan bij haar logeerde (ook een uitslaper) was het altijd kibbelen wie voor wie koffie moest maken. Meestal won Bianca, want ze had een sterke wil, haha!

Mijn herinnering aan jou
Ik zal je altijd als een eigenzinnig, humoristisch, kleurrijk, warm persoon herinneren.
Je gulle lach, uitspraken en stopwoordjes (“is”) hoor ik nog steeds. Je had specifieke leefgewoontes en uitzonderlijke zoektochten naar liefde en geluk. Daarin waren wij soms erg verschillend, maar dat was ok.
Op jou kon je bouwen en vertrouwen, je hart was groot en je deur stond letterlijk altijd open.

Lieve Bianca, jeugdvriendin, je hebt heel veel voor me betekend en jij blijft voor altijd in mijn hart.
Knuffels, Benedicte

Ik wens de familie en vrienden van Bianca veel sterkte bij de verwerking van hun verlies.

Ik ken Bianca als een enthousiast docent van de academie. Ik ben een oud docent en met pensioen maar hoorde van haar overlijden. We hebben samen leuke gesprekken gehad. Ik heb ook steun van haar gehad tijdens moeilijke momenten. Ze stond altijd voor je open. Sterkte met dit verlies.