Bas werd door Jaap van de Kommer, de fietsenmaker aan mij voorgesteld als een jongen die op 16 jarige leeftijd bij hem werkte en eigenlijk heel graag wilde vliegen. Daarna ben ik hem met zijn moeder Karin nogmaals tegen gekomen bij Il Primo waar ik naar mijn kinderen stond te kijken. Bas benaderde mij heel prettig met veel respect én ook oprechte gedrevenheid. Dit deed mij besluiten hem op een mooi moment eens mee te nemen naar de simulator zodat hij wat meer van het vak kan meemaken. ‘s Ochtends 4 uur haalde ik hem van huis op en hij was een en al enthousiasme, zowel op weg naar de sim als ín de sim zelf. Uiteraard hebben we hem ook een stuk laten vliegen waar hij zowaar handig mee was. Op de terugreis hebben we het gehad over vervolg stappen om zijn droom te kunnen leven. EPST was mijn advies op grond van mijn ervaring als instructeur, KLS was ook goed maar genereert een ander soort mensen waar hij minder goed tussen past. Volgens mij heeft hij beide geprobeerd en is bij EPST aangenomen. Goed en wijs advies van zijn vader om ook iets anders te kunnen dan vliegen resulteerde in een completere opleiding aan de HvA in Amsterdam. In die periode had ik weinig contact met Bas; hij moest tenslotte hard leren en ook “jong” zijn. Nadat hij zijn opleiding met goed gevolg had afgerond, is hij gaan solliciteren bij Transavia waar ik op dat moment de drukke baan van Chef Vlieger vervulde. Na verloop van tijd nam hij contact met me op dat hij NIET aangenomen was vanwege de psychologische keuring.... mijn tanden vielen uit mijn mond: zo een goede jongen! en ik heb direct de directrice van het psychologische testbureau ontboden die mij vertelde dat ze prima werk leverde. Dat contract werd snel daarna ontbonden en wat mij het meest raakte en nog steeds dwars zit is dat ik de aanname commissie en de directie van ons bedrijf niet heb kunnen overtuigen dat we met terugwerkende kracht de afgewezen kandidaten een volgende kans moeten geven bij een andere keuringsinstantie voor psychologie. Helaas en zo dachten al zijn klas genoten die wél bij ons in dienst waren gekomen er ook over. Gelukkig had Bas een enorme positieve veerkracht en heeft hij werk gevonden op een turboprop gebaseerd op de Channel Islands. In die tijd heb ik hem af en toe gesproken; rondje met mijn hond door het bos of een kop koffie bij Fabels om hem een hart onder de riem te steken. Gelukkig kwam Ryanair met het verlossende contract om hem op de turbojets te laten vliegen. Weer een dik jaar later is hij gelukkig toch bij ons aangenomen. Daarna is Bas’ leven in een onbekende achtbaan terecht gekomen toen bleek dat hij ziek was. Woorden schoten en schieten mij tekort. Wat een geweldige en positief ingestelde gozer was hij en zo zal hij altijd blijven in mijn herinnering. Hans en Karin en Niels wens ik heel veel kracht toe om dit gigantische verlies te dragen.
