Bart, je beschouwde het Bergerbos als je achtertuin en de boswachters van het PWN vonden het best. Begin 1989 was de eerste vergadering van de Bergenaren, die vonden dat de gemeente het bos niet mocht afstaan, bij jou thuis. Allemaal aan jullie eettafel en met een mooie wijn toe.

Je hielp de Stichting Bergerbos waar je kon en trad in 1998 zelfs toe tot het bestuur.

De Stichting kon opgeheven worden, toen het PWN het bos in pacht kreeg en de Bergenaren het bos zonder toegangskaart mochten betreden.

Wij zagen elkaar niet meer in het bos met onze honden, omdat ik naar Heiloo verhuisde.

De dierbare herinneringen blijven.

In het Bergense-Bos ontmoette ik Bart voor het eerst; hij genoot van de wandeling op een soort loopfiets en had geen haast - hondje Sjef bleef wat achter en hield zich bezig met alle dingen waar een hond van geniet. Bart bleef naast me staan om wat te praten; het was steeds heel fijn om even samen te praten - het gíng altijd ergens over en hij was er met zijn aandacht helemaal bij. Zijn glimlach ontstond in zijn hart en vormde de uitdrukking op zijn gezicht.

Ik mocht hem direct en ik denk dat het iedereen zo ging.

Een paar jaar geleden zag ik hem op een buitengewoon mooie driewielige fiets. Daarmee was hij vrijer om ook langere stukken te fietsen; ik kwam hem eens tegen in Bergen aan Zee op het strand, een brede lach sierde zijn gezicht. Hij genóót!!!

Ik genoot met hem; wat heerlijk dat ie nu zo de natuur in kon rijden.



Als tuinarchitect interesseerde mij al langer een tuin aan de Beukenlaan in Bergen; ik kwam er vaak langs en in de loop van de zomer kwam er een fantastische bloei-combinatie van hogere vaste planten boven de haag uit. Op zekere dag wilde ik er toch meer van weten en belde aan. Riet opende de deur en ik zei dat ik de tuin zo paradijselijk vond en vroeg of ze wist wie die had ontworpen. Ze nodigde me naar binnen. Daar zat Bart, in een gemakkelijke stoel, natuurlijk met een vrolijk gezicht. Ik was compleet verrast. “Ga zitten” zei Bart met warme stem, en daarna hebben Riet en hij antwoord gegeven op mijn vragen - ik kreeg zelfs nog enkele foto’s van het beplantings-ontwerp. Wát een juweel van een tuin ligt daar.







Mannen die zoveel levensvreugde en wijsheid in zich dragen en dat zo moeiteloos laten zien in gemoed, in woord en daad…. deze mannen zijn helaas zeer zeldzaam gezaaid. Dat zal iedereen die Bart heeft gekend volmondig beamen. In vele opzichten is hij voor mij -in die paar jaar dat ik dat grote genoegen had- een baken van liefde en vriendelijkheid geweest; vooral omdat ik geneigd ben mijn vlam van levenslicht te schielijk te laten temperen door sombere wereld-gebeurtenissen. Dat liet hij niet gebeuren…. en daarin was hij beslist een kunstenaar, een meester. Daarmee was hij een vreugde voor al die hem kenden en voor wie hij ontmoette. Wanneer ik in het bos loop dan denk ik vaak een Bart - hij heeft een mooie plek in mijn hart - heel dichtbij, heel kostbaar.



Voor Riet en de familie komt nu een periode van radicaal afscheid, van rouw ook, omdat de geliefde geen lichaam meer heeft. Geleidelijk aan zullen ze Bart's zielewezen in hun hart sluiten en zich weer getroost kunnen voelen, omdat zijn onzichtbare vorm voor hen vertrouwder wordt. Maar dit vergt tijd en dat zal voor iedereen verschillend zijn; er staat geen hoeveelheid dagen, weken of maanden voor het voelen van rouw. Geef het rust, voedt je hart met de liefde voor Bart.

Graag denk ik dat Bart zijn zeldzaam mooie leven heeft geleefd op een wijze zoals dat van Hogerhand de bedoeling kan zijn geweest; dienstbaar, wijs en liefderijk.



In die zin wens ik Riet en deze grote familie veel inzicht en liefde toe.



Met Hartegroet,

Hans Claessens