Overlijdensbericht en herinneringsplaats van

Arnold Wilhelmus Groot

07-10-194525-12-2015
      Fluitend ging je door het leven.
      Mooi zijn de herinneringen die je ons hebt gegeven.

      Voeg uw reactie of herinnering toe met:

      Tips over condoleren of herinneringen delen?

      • Lieve papa
        reactie 4   |   niet OK
        Dankzij jou en mama heb ik een hele fijne jeugd gehad. Je was een fantastische vader en toen jij en mama nog bij elkaar waren, was je ook echt een gezinsman. Genieten was voor jou heel belangrijk. We hebben prachtige vakanties gehad, waar ik veel mooie herinneringen aan heb. We gingen veel uit eten. En in de weekenden leerde je ons verschillende kaart spellen. We hebben heel wat spelletjes weekenden gehad en dan speelden we rysk, monopoly, levensweg of natuurlijk kaarten. Als we gingen zwemmen in de zee, gooide je ons altijd weg en sprongen we met elkaar tegen de golven in. Wat hadden we dan een lol.
        Toen ik 15 jaar was gingen jij en mama scheiden. Dat heeft jou toen heel hard geraakt. Je was verdrietig en raakte verbitterd. Je bent er nooit overheen gekomen. En je bent ook nooit meer de zelfde man geworden die je voor die tijd was. Ik en Pamela bleven bij jou wonen. Ik besloot in die tijd om met alle vrouwelijke probleempjes bij jou aan te kloppen, in het begin vond je dat helemaal niks en zei je "daarvoor moet je bij je moeder wezen". Waarop ik zei "ja, maar die is nu weg, dus ik kom vanaf nu bij jou!"
        Ik was altijd al een papa's kindje, maar zeker door die tijd heb ik in mijn volwassen leven altijd alles tegen jou kunnen zeggen. Ik kon altijd met al mijn problemen bij je terecht. Je luisterde, gaf advies, zei ook als je me echt niet begreep of als ik onredelijk was. Je was altijd eerlijk en rechtvaardig.
        Op mijn 17e ben ik 3 jaar uit huis geweest. Toen ik 20 was kwam ik weer thuis wonen. Mijn stap periode brak toen aan, en die heb ik nog voor een deel met jou gedaan. Dat was heel bijzonder. Wat hebben we ontzettend veel gekke en vooral leuke dingen toen beleefd. We hebben een avond gedanst in La Cave, gingen veel uit eten en naar de kroeg. Je leerde mij biljarten wat absoluut vergeefse moeite was. We hadden een geweldige tijd samen.
        Voor mijn 21ste verjaardag gingen we uit eten. Jij raakte in zo een nare hoestbui dat je bewusteloos raakte. We waren gewend aan jouw nare hoestbuien, maar dit was anders. Ik schrok me rot en tegen de tijd dat ik met de serveerster terug kwam bij ons tafeltje, kwam jij net weer bij. Je ging meteen verder eten en vond dat er niks aan de hand was. Ik heb de dag daarop jouw huisarts gebeld en verteld wat er gebeurd was, de dokter zorgde toen voor een verwijsbrief naar de longarts. Daar heb je te horen gekregen dat je longemfyseem had. De dokter heeft jou toen gezegd dat als jij deze levensstijl aanhield je binnen 5 jaar invaliden zou raken. Jij hebt er toen bewust voor gekozen om je levensstijl niet te veranderen. 11 jaar later kwam je thuis te zitten door je longemfyseem.
        Je werd erg benauwd en elke inspanning werd steeds moeilijker. Je kwam niet meer naar verjaardagen, je ging 1x per week nog boodschappen doen en 1x per week een avondje naar de kroeg.
        Vanaf dat ik samenwoonde kwam ik altijd 1 avond per week naar je toe. Nam mijn eigen borrel mee en jij dronk je wijntje. We hebben zoveel gepraat, over jou jeugd, je ouders of politiek, de fantasy boeken waar we allebei zo dol op zijn. Over mijn gezin. Je was zo trots op me hoe ik het allemaal deed. Je was ook heel trots op wat ik presteerde in mijn werk.
        Toen Armand wisseldiensten ging draaien lukte het niet meer om `1x per week naar je toe te komen. Toch probeerde ik zoveel mogelijk te blijven komen. Je had geen lol meer in het leven en zag het nut er ook niet meer van in. De jaren gingen voorbij, je gezondheid is een tijdje stabiel geweest. Maar ging wel langzaam achteruit. Je had een groot hart. Iedereen die het nodig had nam je in huis en je zorgde ook financieel voor iedereen die bij je aanklopte.
        In de laatste maanden gaf je vaker aan dat je klaar was met het leven en dat je niet meer wilde. Je ging ook al een tijd niet meer naar de kroeg. Op 20 oktober vertelde je mij dat je al drie weken ondraaglijke pijn in je benen en liezen had. Ik heb er toen op aangedrongen dat je naar de dokter ging. Volgens de dokter was het een peesontsteking, dat ging er bij mij niet in. Na verschillende pijnstillers ging het nog sneller bergafwaarts. Je kon niet meer lopen van de pijn. De laatste pijnstillers hielpen wel wat tegen de pijn en kon je weer een beetje lopen.
        Op donderdag 10 december kwam je in het ziekenhuis liggen. Er waren longfoto's gemaakt en er werd gezegd dat je een longontsteking had en dat er vocht achter je longen zat. Maya en ik hadden aangegeven dat de pijn in jou benen serieus onderzocht moest worden. Er werden steeds meer onderzoeken gedaan. Donderdag 17 december ben ik nog met je meegegaan in de ambulance naar Zwolle voor een pet-scan. Dat was een hele nare zware dag voor je. Ik was blij dat ik bij je was en je kon steunen.
        De volgende dag 18 december hadden we hebt slecht nieuws gesprek met jouw longarts. Maya en ik waren erbij op aandringen van de longarts. Je had longkanker en uitzaaiingen door je hele lichaam, de kanker zat in je lymfe en botten. Echt overal. Vanaf dat moment is alles in een stroomversnelling gegaan. Je wou graag naar huis en door ons verpleegd worden. Geen vreemde om je heen.
        Dinsdag 22 december heb ik je samen met Beb opgehaald uit het ziekenhuis. Er was al een bed en zuurstof bezorgd. Dinsdag nacht heb jij mij nog naar bed gestuurd, beloofde te bellen op mijn 06 als je me nodig had. Natuurlijk deed je dat niet en je deelde ook niet je angsten met mij. Gelukkig gaf je wel aan bij Beb waar je bang voor was. Je durfde niet meer naar de wc omdat al je lucht weg raakte. Ook durfde je niet meer te gaan liggen omdat je bang was om te stikken. Toen s'middags de dokter kwam werd daar over gesproken, je wou in slaap gebracht worden. Daar zag de dokter toen nog geen rede voor. Je hebt toen de dokter weg was nog 2 uurtjes geslapen. Maya was bij je. S 'nachts heb je de hele nacht geslapen. Woensdag avond zie ik tegen je "papa ik zou je zo graag willen knuffelen maar ik wil je niet nog meer pijn doen. Jij zei toen, maar dat doet het wel". Ik heb toen je hand vastgehouden. Wij waren hoop vol dat je het zou redden tot 2e kerstdag zodat je Pamela en Simon nog kon zien.
        Loes, Nora en Michele kwamen donderdag in de ochtend langs. Aan het eind van hun bezoek ging het heel snel achteruit. Je raakte verward, je ogen draaide steeds weg en je wou absoluut niet naar bed want je was niet moe. De dokter kwam weer langs en had de zuurstof in je bloed opgenomen die was toen 94, nadat jij nog geen 5 meter gelopen had was je zuurstof teruggelopen naar 74. Dit gaf de doorslag. Je wou slapen. Alles werd in werking gezet om je in coma te brengen. Je hebt je laatste krachten gebruikt om afscheid te nemen van Pamela en Simon via Skype. Daarna ben je uit jezelf al in slaap gevallen. Maya, Beb en ik zijn de hele nacht bij je gebleven. Nadat ik op eerste kerstdag even 2 uurtjes thuis was geweest om kerst te vieren met Armand en de kinderen, en weer terug was bij jou was je ademhaling veranderd. De verpleegster kwam langs en vertelde ons dat je de laatste fase inging, dit kon nog uren duren. We hebben over je hoofd geaaid en je arm vastgehouden. Maya en ik vonden een fotoboek van de vakantie die jij met mama had in Griekenland. Daarin zaten 2 brieven van Maya en mij aan jou en mama. Deze brieven hebben we hardop voor gelezen. Nadat ik de laatste zin had voorgelezen, zei Beb "meiden jullie moeten nu op gaan letten". Maya had je arm vast en ik aaide over je hoofd, we hebben gezegd dat je mocht gaan, dat we van je houden en dat het goed is zo. Binnen 5 minuten ben je heel rustig heen gegaan. En ik ben blij voor jou dat je niet meer hoeft te lijden. Geen pijn meer, niet meer naar lucht happen. De benauwdheid vond je erger dan de pijn. Gelukkig hebben we alles nog tegen elkaar gezegd wat er te zeggen valt.

        Lieve, lieve papa, ik ben zo ontzettend trots dat jij mij vader bent geweest. Ik hou heel veel van je en ik mis je zo ontzettend erg. Ik mis vooral onze gesprekken samen. Je zit voor altijd in mijn hart. Ik ben nog vaak verdrietig, maar ik ga door, ik neem mijn verantwoordelijkheden precies zoals jij dat gewild zou hebben.

        Ik hou van je. Je zit voor altijd in mijn hart.
        Liefs Barbara

        Barbara - Lelystad
        16 februari 2016

        Deel deze pagina:

      • Foto
        reactie 3   |   niet OK

        een heel bijzonder niewjaar gevierd met mijn toffe maat op jamaica ,het milennium


        oomke - paramaribo
        12 januari 2016

        Deel deze pagina:

      • Bedankt Nol
        reactie 2   |   niet OK
        Dat ik ruim 35 jaar je maat en vriend heb mogen zijn .
        We hebben samen goede en en soms ook mindere tijden beleefd ,maar daar altijd weer goed uitgekomen .
        Laatste jaren heb ik zonder jouw gewerkt en je ook vaak gemist ,de gesprekken over thuis en onze kinderen ,overleg en ook de discussies , maar vooral de lol en plezier die we gehad hebben.
        Nol ik zal je missen maar je hebt je rust verdient .

        Kinderen en familie veel sterkte toe gewenst.

        Willem en Helene van Dord

        Willem - Lelystad
        2 januari 2016

        Deel deze pagina:

      • Lieve Nol, rust zacht en meiden heel veel sterkte met het gemis van jullie vader.
        reactie 1   |   niet OK

        Mooie herinneringen blijven, lachen, heel veel lachen, argumenteren en bekvechten. Herinner me nog in het ziekenhuis toen ik aan mijn blindedarm was geopereerd. En jij maar gein maken naast mijn bed, ik huilen en gieren tegelijk. Dat was jij, altijd en overal weer de humor van inzien. Ook samen met je moeder in de keuken vroeger, echt in ons broek gedaan, hoe gekker hoe beter en je moeder gierend maar roepen dat het echt niet leuk was. Nol we hebben het jarenlang heel erg leuk gehad, ik wens je een goeie reis!


        Hannie - Amstelveen
        29 december 2015

        Deel deze pagina:

      Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt

      Plaats een reactie

      Inspiratie nodig voor uw reactie?


      De mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.


      Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?


      Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
      Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.