Dat was mijn eerste reactie, toen ik het nieuws vernam, dat Albert was overleden. Maar natuurlijk was Aribert niet van ons. Echter, Aribert was altijd zeer betrokken, sloeg geen bijeenkomst over. En was er dan ook voor 100%.
Of een beursbezoek aan Frankfurt, een persbijeenkomst in Antwerpen of ergens in Nederland, op tal van persdiners in de stad. Aribert was graag en altijd van de partij. En had dan zijn woordje klaar, sprak duidelijke taal, en had een mening over alles en iedereen . Hij was altijd zichzelf, speelde nooit een rol, had geen dubbele agenda: Aribert puur. Hij schreef over de beurs als journalist en hielp ons vaak op redactioneel vlak in de vorm van nieuwsbrieven. Vakkundig, kritisch, met een knipoog of serieus: altijd in Aribert-stijl. Zoals in zijn redactionele bijdragen en in zijn columns.
Aribert, wij zullen je missen, ik zal je missen, je was een waardige vertegenwoordiger van de Nederlandse journaille. Een laatste anekdote dan, omdat het Aribert zo als mens typeerde; een aantal jaren geleden, in het vroege voorjaar, had ik Aribert uitgenodigd op onze beurs in Frankfurt. Hij kwam en was erg enthousiast. Op de tweede dag miste ik hem in de wandelgangen en in het perscentrum. Totdat ik een berichtje van hem kreeg: Wibo, het heeft vannacht zo hard gevroren, ik ben in de auto gesprongen en naar huis gereden, want wie weet hoe lang we nog op natuurijs kunnen schaatsen….
Aribert, bedankt voor de goede jaren, je was een beetje van ons, maar een heleboel van iedereen.
Heel veel sterkte aan de familie!
Wibo
Messe Frankfurt Nederland