Hierbij de afscheidswoorden van gisteren bij je begrafenis. Ik hoop dat ze kracht, hoop en richting geven aan jouw gezin en iedereen die ooit nog jouw memoriam leest en hieraan terugdenkt. X Bram
Lieve Anja,
Daar zijn we dan voor je begrafenis. Ik weet niet hoe iedereen zich hier voelt, maar ik voel nu hetzelfde als vorige week maandag, toen we naar jou op weg waren voor ons afscheid en nog een laatste knuffel. Ik voel weerstand, pijn, verdriet, onmacht. Het voelt gewoon niet goed, het klopt niet, dit hoort niet zo te zijn. Fijn hoor, die biologen en filosofen die met hun knappe koppen beargumenteren dat de dood bij het leven hoort. Ik vind dat een dooddoener en ben het er niet mee eens!
Het voelt alsof je zo’n met zo’n survivaltocht in Limburg, de Ardennen of ergens anders met zo’n groep een grot in kruipt, dan de groep kwijtraakt en ook de batterij van je lampje leeg is. Het licht gaat uit, je ziet geen hand voor ogen, je voelt je alleen, angstig en verward. Het is pikdonker en de stilte en de duisternis drukken op je hart. Dan kun je wel een lichtje van een kaars gebruiken.
Dat is precies wat je me weken geleden vroeg. Wil jij op de begrafenis iets vertellen over licht en duisternis. We hebben er mooie gesprekken over gevoerd, over hoe jij dat ziet. Je vroeg mij, want je vond ons twee in ons gezin echte ‘zondagskinderen’. Zondagskinderen zijn figuurlijk mensen die het makkelijk afgaat in het leven, die geluk kennen, meevallers en weinig tegenslag. Je zou kunnen zeggen dat wij bij onze geboorte in het bad met positiviteits-drank zijn gevallen. Als echte zondagskinderen zien we doorgaans kansen in de toekomst, genieten we van het goede nu en herinneren we ons vooral mooie dingen. Tegenslag en ongemak relativeren we makkelijk, want het kan altijd erger of zo belangrijk is het nu ook weer niet. We hebben een bijna naïef vertrouwen in het mooie van de mensen om ons heen en ook een groot vertrouwen in onszelf: ‘Ik heb dat nog nooit gedaan, dus ik zal het wel kunnen!’ (vermeende uitspraak van Pippi Langkous). Als duisternis op de loer ligt, valt het bij ons zondagskinderen nog niet mee om het kaarsje uit te blazen. Dit licht hebben veel mensen tijdens je leven ervaren, ze hebben je opgezocht, je nam ze mee op pad door de grotten van het leven.
Maar de zondag staat ook voor de rustdag. Pa zal het mooi vinden als ik dat vandaag nog durf te zeggen! Dit leven is enorm onrustig en veeleisend. Als mensen proberen we te (over)leven. Iedereen moet zijn leven waardevol maken. De wereld beoordeelt ons op onze prestaties en bijdrage en iedereen probeert zijn/haar bestaan op de één of andere manier zo goed mogelijk te rechtvaardigen. ‘Zelfrechtvaardiging’ noemt de bijbel dat. In onze gesprekken vertelden we elkaar hoe we juist hierin steeds meer rust vinden in ons geloof in Jezus Christus, Gods Zoon. Hij heeft ons bestaan gerechtvaardigd, dus wij moeten helemaal niks meer presteren, bewijzen of rechtvaardigen… niet voor onszelf, niet voor anderen en ook niet voor God. Dat is innerlijke vrijheid. Je hebt zeker in de afgelopen 10 jaar Gods liefde steeds meer leren ontvangen. Je hebt leren vertrouwen dat jouw levensverhaal in Zijn handen is. En dus niet afhankelijk van jouw positiviteit en kracht. Je hebt geleerd om Zijn leven en Zijn liefde rustig en dankbaar te ontvangen, om die vervolgens uit te delen aan de mensen die je tegenkwam onderweg. En dat bracht geen kaarslichtje maar een enorme fakkel in jouw leven. Je nam mensen niet alleen mee door de grotten van het leven, maar liet ze schitterende rotsformaties en ondergrondse meren zien… voor de ouderen onder ons, kun je denken aan van die schitterende beelden uit Lord of the Rings in de grottenwereld van de dwergen.
Dit licht, dit leven, deze liefde was niet van jezelf, maar een cadeau wat je uitdeelde. Dus voor al die mensen hier die geen zondagskinderen zijn… en ook degenen die dat wel zijn. Heb je soms moeite om jouw lichtje brandend te houden? Dan is dit het getuigenis van Anja’s leven: ga op zoek naar die fakkel. Je hoeft niet ver te zoeken, want Hij is al aanwezig in je hart, je hoeft Hem alleen toe te staan het vuurtje aan te steken.
Het was dit licht dat we mochten ervaren toen we vorige week maandag afscheid namen, energiek en krachtig. En met dit licht in ons hart kunnen we ook vandaag afscheid van je nemen: lieve vriendin,
lieve tante, lieve zus, lieve mama, geliefde vrouw. Met Zijn licht, Zijn leven en vooral Zijn liefde kunnen we ook na vandaag ons levensverhaal vervolgen, maar dan zonder jou als fakkeldrager.
We geloven dat jij deze grottenwereld met al die duistere plekken definitief hebt verlaten. Jij hebt de uitgang bereikt en baadt nu volop in het zonlicht waar je heel je leven al zo van genoten hebt, op het strand of op een bankje uitkijkend over een Limburgse vallei. We missen je maar gelukkig niet voor eeuwig… maar in aardse tijd nog wel een jaartje of 50, dat hebben we afgesproken.... ik blijf een zondagskind, Tot dan liefs Bram
