Lieve mama,
Ik dacht dat ik nog 20 jaar de tijd zou hebben om te bedenken wat ik over jou zou zeggen op een dag als deze. Het is moeilijk om in woorden uit te drukken wat ik voor jou voel als mama. Ik was je jongste dochter, je porseleinen popje, je zonnetje. De laatste weken noemde je mij jouw eten en drinken en dat de liefde die je van mij kreeg overweldigend was. Dat kon ook niet anders want we kregen maar een paar weken de tijd om alles te doen wat we normaal in 20 jaar zouden gedaan hebben.
Ik kan in geen woorden beschrijven hoe ik jou als moeder heb ervaren. Deze relatie was de diepst mogelijke die ik ooit heb gevoeld, ik zat 9 maanden lang in jouw buik, en 13 jaar lang op je schoot. Alles deden we samen, 4 handen op 1 buik. Je gaf me het leven zelfs 2 keer, en voor dat ben ik je eeuwig dankbaar.
Je was gelukkig maar zo kort ziek en ervaarde geen lichamelijke pijn enkel de emoties en angst om zoveel eerder dan je had gedacht deze wereld te moeten verlaten. Wij als kinderen konden dan ook enkel nog maar jou helpen bij dit proces en al onze liefde die we de komende 20 jaar aan je wouden geven verwerken in enkele weken tijd. Het overweldigde jou elke dag weer de grootsheid van onze liefde te voelen. En was zo dankbaar voor al wat je van ons kreeg. Je vertelde me een paar weken geleden dat je niet bang was om te vertrekken en als een ziel verder te gaan, samen weten we allemaal dat waar je heen zou gaan een prachtig paradijs is dat leefd op pure liefde, je thuis, je bron. Maar dat je er nog naar toe moest leven om het stoffelijke los te laten, omdat dat betekende dat je ons niet meer kon knuffelen en liefkozen, of simpelweg samenzijn. Mama, jij was bij mijn eerste levensadem en ik mocht erbij zijn toen jij jouw laatste levensadem uitademde. De dankbaarheid en verlossing die ik voelde toen je jouw lichaam verliet waren intens. Jannet en ik mochten zien hoe jouw ziel jouw lichaam verliet. De vogels begonnen te fluiten…je bent nu een paradijsvogel, een ster aan de hemel, een ziel van pure liefde op reis naar een andere wereld. Nu is het aan mij om het stoffelijke los te laten, ik zal je niet meer kunnen knuffelen, ik kan geen koffietje meer met je drinken. Ook ik zal terug moeten gaan naar die bron, en vanaf nu op zielen niveau van jou houden. Ik zal je in alles om mij heen voelen en weten dat je er bent. Ik ben dankbaar voor de wijsheid die je me meegaf in dit leven, het is daardoor dat ik dankbaar ben voor de tijd die we hier samen hebben gehad en jouw fysieke afwezigheid kan vertalen naar innerlijke aanwezigheid. Je leeft voor altijd voort in mijn gedachten.
Je dochter Daphne
