Tips over condoleren of herinneringen delen?
Lieve Wilma, Jeannette, Angelique en Joos,
De nagedachtenis aan Ad uit mijn vroege jeugdjaren begint in Renswoude, ergens in de tweede helft van de jaren 70. Mijn oom jaagt me de stuipen op het lijf door in de woonkamer met geheven politieknuppel achter me aan te lopen. Terwijl ik me verschuil achter mijn oudste nicht, hoor ik zijn verontschuldigende en innemende lach, gevolgd door het kraken van een rieten stoel waarin hij plaatsneemt. De zwartleren schoenen, die nog groter lijken dan de maat die mijn vader draagt, worden met een plof op een lage tafel geplaatst die stevig genoeg is om de zware last te kunnen dragen. Gebiologeerd aanschouw ik het tafereel en ik voel dat de schrik omslaat in bewondering. De man die zojuist thuiskwam van zijn werk is de broer van mijn vader en hij is politieagent.
Begin jaren 80 viert de saamhorigheid binnen de familie van Strien hoogtijdagen. De herfstvakanties worden doorgebracht in het Oostenrijkse Mellau en bij bergwandelingen toont Ad zijn ambities als toekomstig alpinist. Bij de beklimming van de Kanisfluh probeer ik in het spoor te blijven van de mijn oom die op echte bergschoenen loopt. De afdrukken die de schoenen achterlaten liggen nog te ver uit elkaar om in zijn voetsporen te kunnen treden. Wel probeer ik voor het eerst om met mijn handen op de rug te wandelen.
Wandelen, Monopoly, Een reis door de Benelux, Fietsen, Wandelen, Sleeën van Seinpaalduin, Risk, Barricade, Een flinke tippel, Klaverjassen, Klootschieten, Wandelen en nog eens Wandelen. Na de verhuizing van Renswoude naar Terschelling wordt Wandelen, als omlijsting voor alle andere bezigheden, tot kunst verheven. Eerst nog met bouvier Linda, later met labrador Oscar, oftewel: ¨Oscarowicz, Oscarowicz, Ram Bam Bam!¨. Deze zinspeling op een eigennaam is één van de weinigen die niet aan het brein van Ad is ontsproten. Hij werd vooral gebezigd door Boltje, alias Pup en ook door Ted. Polle deed volgens mij niet aan bijnamen en Joos? Joos was toen nog Joosje.
En Ad was Adje, vooral als zijn kwaliteiten als sporter bij ons thuis werden bewierookt. Adje was een exceptioneel voetbaltalent, Adje had een enorme sprongkracht en hij was ook heel goed in biljarten en tafeltennis. Toen mij door een eredivisievolleyballer tijdens een training gevraagd werd of ik familie was van de legende die zowel met zijn rechter- als met zijn linkerarm verwoestend hard kom smashen, begon ik te beseffen dat de mythe op waarheid berustte. Los van deze waarheidsvinding staat Ad in mijn geheugen gegrift als sportfanaat. De volleybalfinale van de Olympische Spelen in Seoul ´88, die we midden in de nacht ergens in Amsterdam met zijn tweeën hebben gekeken nadat we terugkwamen van het afstudeerfeest van tante Marjan, zal ik nooit vergeten. ¨Hee Maat, nou niet in slaap vallen hè!¨.
¨Karch Kiraly is de beste volleyballer aller tijden¨. Bijna 30 jaar na dato zijn we het er nog steeds over eens. We zitten vlak voor de jaarwisseling in Spanje aan de Costa Blanca en kletsen wat over sport terwijl de zon achter de heuvels zakt. Die middag hebben we met mijn ouders en Bastienne het achterland van de costa verkend door een wandeling te maken rond Sierra de Bernia. Ad is verrast door het imposante berglandschap dat zo dicht tegen de Middellandse Zee aanschurkt en trekt vergelijkingen met andere bestemmingen in Europa. De volgende dag bij het ontbijt kom hij erop terug; er gaat niets boven de Lofoten in Noorwegen.
Ik heb Ad nooit meer bij volle bewustzijn kunnen vertellen hoe overweldigend het was toen de eilandengroep ruim een jaar later voor me opdoemde. Zo onbereikbaar als ze op het eerste gezicht leek, zo vertrouwd voelde het toen de contouren zich langzaam openbaarden aan alle opvarenden die ervoor hadden gekozen de lange reis te ondernemen. Het lijkt bijna een metafoor voor de manier waarop Ad deel is gaan uitmaken van mijn leven. Helaas gaat een eilandbezoek ook altijd gepaard met een intens afscheid waarbij de tastbare werkelijkheid langzaam vervaagt tot een schim die oplost aan de horizon. Ik ben dankbaar dat ik twee jaar geleden in het verzorgingshuis nog één keer een glimp heb mogen opvangen van een goedgemutste Ad, terwijl ik wist dat de reis naar een leven zonder hem al geruime tijd in gang was gezet.
Vaarwel lieve oom,
Lennart
Laat nabestaanden weten dat u aan hen denkt
Plaats een reactieDe mooiste herinneringen zijn vaak eenvoudige momenten waar je het eerst aan denkt. Condoleances zijn vaak de woorden die als eerste in je opkomen om verdriet te delen.
Tips nodig voor het schrijven van condoleances of herinneringen?
Niet iedereen die reageert kent zowel de nabestaanden als de persoon die overleden is.
Het gaat om uw betrokkenheid, een reactie plaatsen is dan altijd gepast.
Zo worden meer mensen geïnformeerd en kunnen er tevens meer reacties en herinneringen worden verzameld.