Het is wennen om een herinnering aan Ad op te schrijven. Vreemd, omdat hij er zo snel niet meer is.
Ik leerde Ad kennen in 1980 toen er iets voor zijn project beproefd moest worden in Amsterdam. Als jonge schoolverlater sprak ik nog van meneer van Laarhoven, want Ad was toch wel een grootheid binnen IBC. Ad kon dingen voor elkaar krijgen die onmogelijk werden geacht. Telkens weer en dat jaren lang. Hij deed dat met een groep mensen, top vaklieden, die hem onvoorwaardelijk steunden.
Nooit gedacht dat ik binnen een jaar zo’n band op kon bouwen met toen inmiddels voor mij Ad en Mia.
En dan aan alle meiden Petrie, Karin, Ingrid en Monique Ingrid bijles wiskunde geven, de ene meer en de ander weer wat minder, als we ’s avonds thuis kwamen vanuit Kerkrade. En dan nog even zaterdags gingen werken en ’s zondags ook de planning doorspraken. Samen met mijn vrouw Wilma gingen we dan even op de koffie. Een andere tijd als je dat afzet tegen het huidige werken. We reden samen omdat dat goedkoper was en dan altijd iemand kon uitrusten. Graard was degene die tot het laatst bij Ad op het werk bleef en dan ook mee terug reed.
Als Ad naar huis wilde moest dat ook snel gebeuren. Ik weet nog als de dag van gisteren dat Ad me weg wilde sturen omdat ik te laat op de bouw terugkeerde na een bezoek aan een leverancier. Gelukkig kon de projectleider hem ompraten.
Van Ad leerde ik zaken zoals: “Een vakman betaal je nooit teveel” en “Als je het niet weet kun je het me vragen en ik zal altijd antwoorden”. En dat deed hij.
Als je het niet vroeg ging Ad ervanuit dat je het wist. Uiteraard vroeg ik hem het hemd van zijn lijf en altijd was er tijd zij het dat dat soms op gekke tijden was. Zaterdagochtend of zondagavond na studio sport. Altijd in Boskant.
Ik heb dan ook veel aan Ad zijn wijsheid en ervaring te danken; vooral om de stap te maken van de theorie naar de praktijk.
Ad zei: “Ik regel het buiten en jij regelt het binnen. Doe dat zo dat we altijd vooruit kunnen”. En ook “Niemand komt ons vertellen wat we moeten doen. Degene die dat probeert krijgt van ons zoveel huiswerk mee zodat er geen tijd meer overblijft om ons te commanderen.
Ik heb hele mooi , maar soms ook lastige projecten met Ad mogen maken. Soms gingen we jaren uit elkaar om elkaar dan weer te treffen op werken die we een succes konden maken. Hoewel we ons laatste project samen in 1992 afrondden verloren we elkaar niet uit het oog.
Ad had een hele schare fans was dat ook omgekeerd. Als je tot “de groep van Laarhoven” behoorde was dat een band voor het leven. Bouwen bleef ook na zijn pensionering zijn lust en zijn leven en velen hebben een huis dat geheel of gedeeltelijk door of onder leiding van Ad werd gebouwd.
Nog steeds gebruik ik zijn uitspraken en uitvoeringswerkwijzen. Die zijn zo sterk en actueel dat ik ze toepas in de training die ik momenteel geef binnen Heijmans Utiliteit.
Ik zal Ad missen.
